Και Πάλι..

Πόσες φορές θα σκορπίσεις τον εαυτό σου;
Πάλι στα ίδια; Για να καταλήξεις που? Στο τίποτα;
Πόσες φορές θα πιστέψεις ότι το τώρα είναι διαφορετικό;
Μέχρι να γίνει και αυτό ένα με το παρελθόν;

Και έρχεσαι και νοιώθεις ξένος μέσα στο ίδιο σου το σώμα.
Έχεις σιχαθεί κάθε δάκρυ κάθε χάδι κάθε ψέμα.
Δεν έχεις όνειρα πια..γιατί είσαι πάλι μόνος.
Πάλι δεν σε καταλαβαίνει κανένας και θες να φύγεις.
Θές να φύγεις όπως φεύγω εγώ..

Και βρίσκεις τον εαυτό σου..Και είσαι καλά..μέχρι που το επόμενο ψέμα θα σε παρασύρει σε εφήμερες στιγμές ευτυχίας..Τίποτα δεν είναι αληθινό όσο ο δικός σου πόνος.

Χριστούγεννα

|Όλοι σαν τρελοί πάνω κάτω, κάτω πάνω

από εδώ κι από εκεί, από εκεί κι από εδώ
κρατούν πολύχρωμες σακούλες
άλλες γεμάτες κι άλλες
λιγότερο γεμάτες.

Φώτα παντού..και τα λαμπιόνια παίζουν σαν μικρά παιδιά.
Είναι Χριστούγεννα. Μέρα χαράς;;
Μυρωδιά ζεστού καφέ και τα αρώματα από το ζαχαροπλαστείο ξεπηδούσαν έξω και έπαιζαν και αυτά ..άλλοτε χόρευαν στον αέρα και άλλες φορές έσπαζαν την μύτη κάποιου περαστικού για να ανοίξει και αυτός την πόρτα του ζαχαροπλαστείου και να ελευθερώσει κι 'αλλες τέτοιες υπέροχες μυρουδιές! Να! και οι φωνές από τα πιτσιρίκια..όλα σε μια σειρά για μια φωτογραφία με τον χοντρό γιαλάκια. Ένα κοριτσάκι, μάλιστα, τραβούσε την φούστα της μαμάς της και με αναίδεια απαιτούσε να της αγοράσει την όμορφη κούκλα στην βιτρίνα.


Κι αν γύριζες το βλέμμα σου από την άλλη έβλεπες κάποια λαμπιόνια σπασμένα..και δεν έλαμπαν πια..Το έδαφος ήταν υγρό από την πρωινή βροχή και η σκόνη και η βρομιά δεν ήταν κάτι ευχάριστο. Ένα κοριτσάκι γλίστρησε..και έπεσε..και μία κοπέλα καθόταν στο απέναντι πεζούλι κρατώντας το κινητό στα χέρια της, και ότι κάτι την βασάνιζε ήταν ολοφάνερο. Ένα δάκρυ κύλισε από τα μάτια της..

"Καλές γιορτές. Χρόνια πολλά. Ο θεός να σου δίνει δύναμη και.." έλεγε μία γυναίκα με κουρελιασμένα ρούχα, απλώνοντας το χέρι της στο κενό..

'Όλοι τόσο βιαστικοί..με σκυμμένα τα κεφαλιά και λιγομίλητοι..Μόνο κινήσεις.. βιαστικές και γρήγορες .. να τα προλάβουν όλα! Για την ημέρα "χαράς" και "αγάπης", "προσφοράς" και "ξεκούρασης..". Μα τόσο βιαστικοί..

Τόσο.. που κανείς δεν πρόσεξε ότι υπάρχει μία ψυχή.. σε αυτόν τον σορό από μαύρες τυλιγμένες σακούλες..Εκεί..δίπλα μας..μπροστά μας.