Όνειρα ανώφελα πια.

Και αν ποτέ με αναζητήσεις, εγώ θα' μαι εδώ,αγναντεύοντας το πέλαγος.
Το πέλαγος των ονείρων μας. Όνειρα που μοιάζουν ανώφελα πια.
Όνειρα που βυθίζονται,βουλιάζουν,χάνονται και έπειτα λησμονούνται

Και αν ποτέ με σκεφτείς κάνε σκέψεις χαρούμενες και τρέξε στον κάμπο.
Τρέξε στον κάμπο του μυαλού σου με τα όμορφα λουλούδια.
Κάποτε φύτευες και για εμάς όμορφες γαρδένιες και τριαντάφυλλα

Και αν ποτέ θυμηθείς και νοσταλγίσεις μην γυρίσεις στο ποτάμι
Στο ποτάμι των δακρύων σου που έχει τόσες αναμνήσεις.

Και όταν θα φωνάξεις..γιατί θα φωνάξεις δυνατά..'Απλά θυμήσου καρδιά μου άνθρωποι ήμασταν και εμείς.. περάσαμε μαζί πελάγη,κάμπους,ποτάμια κι' όμως χαθήκαμε στο διάβα της αγάπης.