Κι' εκεί ναι, στέκει η αγάπη. Αυτή η αγάπη που είναι σίγουρη
δεν περιμένει παρακάλια για να έρθει αλλά ούτε ζητά αντάλλαγμα
Νεκρή στέκει ναι,ψυχρή και παγωμένη. Κάπου κάπου χαμογελά
χαρίζοντας ένα κλήμα ζεστασιάς Μα όταν τα χείλη της παίρνουν το αρχικό σχήμα
τώρα πια το πρόσωπό της φαντάζει πιο γαλήνιο,να,σα να χαμογελά ακόμη.
Αυτή η αγάπη ήρθε για σένα. Μην ψάχνεις για επώνυμο. Μια είναι αγάπη.
Και να,τώρα νά την μπροστά σου. Σου την δίνω και ας μην βλέπεις..
..και ας μην μπορώ να την δώσω αλλιώς. Βλέπεις όλα της δόθηκαν μα μιλιά δεν έχει.
Σημασία έχει που είναι δική σου. Είναι από μένα για σένα και μην σκεφτείς "δώρων άδωρων"..ακόμα δεν έχει ξεκινήσει να σε βρει
Μα αν πότε σε πιάσουν κρύα χέρια..ξαφνικά,εκεί,μέσα στην μοναξιά σου,ίσως αναγνωρίσεις το αμυδρό χαμόγελο..αυτή τη φορά.
Την καλημέρα μου Θεοδώρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις πάρει τον ανηφορικό δρόμο σου!
Επικροτώ!
Αγαπητή Doris σε ευχαριστώ που γράφτηκες αναγνώστρια στο blog μου. Ανταπέδωσα! Με την πρώτη ματιά που έριξα, το blog σου είναι πανέμορφο! Θα μελετήσω με την ησυχία μου και θα σου γράψω ξανά! Σε ευχαριστώ και πάλι, Δημήτρης.
ΑπάντησηΔιαγραφή