Γράμμα προς εσένα.

Πόσες χιλιάδες φορές θα γίνομαι κομμάτια για σένα.
Εσύ δεν έχεις όνομα..ούτε μορφή για μένα.
Να σε χαίρονται άλλοι και εγώ εδώ να σ' αγαπώ
χωρίς να σε ξέρω.

Πόσο πολύ θα το αντέχω αυτό;
Αέρας είσαι και δεν πιάνεσαι
Φυσάς δυνατά και χάνεσαι
Χάνομαι έτσι και εγώ.

Βάζω νεράιδες να σε βρουν
και πίσω τρέχω εγώ, μα λοξοδρομώ συχνά,
νομίζοντας τον δρόμο αυτόν αποφεύγω
και πάλι πίσω από τις ξωθιές με βλέπεις να πηγαίνω .

Δεν ακούς πια το κλάμα τους
μήτε το δικό μου.
Και όμως ακουγόμαστε στις νύχτας το τραγούδι
και σαν έρθει το πρωί ο ήλιος στεγνώνει τα σεντόνια.

Έγινε το σ' αγαπώ συνήθειά και χαθήκαμε για πάντα.

Θα σε ονειρεύομαι.

η μικρή σου νεράιδα.

Αυτή είπε..

~Είναι τα όνειρα αυτά που σπάζουν και φέρνουν πόνο πολύ.
Είναι αυτά τα οποία πιστεύουμε πως είναι.
Δεν φταίνε αυτά που είναι πραγματικότητα αλλά εμείς που τα είδαμε λάθος.~

Αδρανής της ζωής θεατής [Διόρθωση 1η-Υποψήφιο διαγωνισμού]

Και εκεί στέκω εγώ,
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.

Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.

Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά

Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.

Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και παιρνόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα

Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.

Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.

Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Μα δεν θα μιλήσω με θα
αλλά μόνο όταν το μέλλον γίνει παρόν
και τα λόγια πράξεις.