Και εκεί στέκω εγώ,
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.
Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.
Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά
Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.
Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και περνιόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα
Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.
Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.
Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Και η αλήθεια σαν σε χάντρα παιζεί με το ξύλινο πάτωμα της αγανάκτησης.
Photo : "The Persistence of Memory" by Salvador Dali (1931)
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.
Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.
Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά
Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.
Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και περνιόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα
Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.
Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.
Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Και η αλήθεια σαν σε χάντρα παιζεί με το ξύλινο πάτωμα της αγανάκτησης.
Photo : "The Persistence of Memory" by Salvador Dali (1931)
