Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Οργισμένη μου θάλασσα

Και να πονάς, και να πονώ με τον πόνο τον δικό σου !
Γιατί δεν μπορώ να σου τον πάρω,μάτια μου !
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ το θέλω.

Εγώ είμαι ξύλο από ναυάγιο και εσύ το κύμα
που μια με διώχνεις στην κόλαση
και μια που με τραβάς στην αγκαλιά σου.

Και δεν θα κλέψω ποτέ αυτά τα χείλη
Και δεν θα γευτώ ποτέ αυτόν τον παράδεισο

Εγώ θα είμαι το ξύλο που σου κρατά παρέα ,οργισμένη μου θάλασσα
Ενώ εγώ λιώνω σιγά σιγά στα αλάτια σου
Με ένα μειδίαμα στα διψασμένα μου χείλη

Είναι ο φόβος του αμφίβολου που με κυριεύει
Είναι ο φόβος των μελλούμενων τρικυμιών

Και να γελάσεις, και να γελάσω μαζί σου και γω !
Γιατί δεν έχω λόγο να μη χαρώ για σένα,μάτια μου
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ σε θέλω



5 σχόλια:

  1. Πως γίνεται και με βρίσκει η σκέψη σου;
    Δε βρήκα ποιος το 'γραψε
    - θά 'θελα να 'ταν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σευχαριστώ Αντρι :-)

    Όσο για το ανώνυμο σχόλιο παρακαλώ βάζετε κάποιο Όνομα,επίσης είναι αδύνατον να βρείτε αλλού ποιος το έγραψε αφού ότι ανεβαίνει στα blogs μου είναι δικό μου και δημοσιεύτεται με τους όρους πνευματικής ιδιοκτησίας. Οπότε αν ψάχνεται το όνομα του δημιουργού αυτό είναι Doris Diamond Θ.Σ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω
    αυτό το όμορφο, εξαιρετικό κείμενο
    - είναι λογοτεχνία, ποίηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή