Χόρεψε κιάλλο ξωτικό

Ξεθωριασμένος και απόψε ο ουρανός
Κρέμονται αναποφάσιστα τα αστέρια
Να πέσουν κι αυτά στων ματιών σου το βυθό
Ή να απέχουν από του χάους το γκρεμό ;

Κάθομαι και γω σε μιαν άκρη και σε κοιτώ
Δεν ενοχλώ της ζωής σου τον ωκεανό
Και κάτι δεν με αφήνει να στραφώ
μακριά από τη λάμψη της μορφής σου.

Χόρεψε κιάλλο γλυκό ξωτικό
μέσ' στους πολύχρωμους καπνούς σου
Γύρνα τον κόσμο σου και μια και δυο
Πάτα τους φόβους σου και σκότωσε τους.

Θα ανάψω φωτιές από όνειρα εδώ
να μεθύσουν από τους καπνούς τα αστέρια
να πέσουν χωρίς σκέψη και αυτά
στην ζάλη του έρωτα σου

Χόρεψε κιάλλο ανήσυχο ξωτικό
μέσ' στους πολύχρωμους καπνούς σου
Γύρνα τον κόσμο σου και μια και δυο
Πάτα τους φόβους σου και εξιλεώσου

Όταν οι εικόνες γερνούν πιο γρήγορα.

Σε λίγο καιρό θα έχει το ξεθωριασμένο χρώμα
                                      μίας ανάμνησης που δεν είσαι σίγουρος ότι υπήρξε ποτέ.

 Η ζωή
         φεύγει από τα χέρια μας.
                                       Πληθυντικός.

          Με τη συναίνεση μας.

 Και ο μεγαλύτερος φόβος μας παραμένει ο εαυτός μας. 
 Κάθε φορά στους απαράλλαχτους τόνους του Ενικού.

- Ο εαυτός μου.

- Ο εαυτός σου.

.

Με αγάπησες; Να με αγαπάς

Καμιά φορά φυσάει αγέρας παλιός του τότε
Με κάνει να αναρωτιέμαι πόσο τάχα με αγάπησες;

Το πρώτο δάκρυ μετράει στιγμές
Το επόμενο με ρωτά γιατί να μου δοθεί η απάντηση

Λες και ορίζονται τα συναισθήματα με γνώση..
Η γνώση όμως ορίζεται απο συναισθήματα.

Κρυώνει αυτό το αεράκι
Σώμα και πνεύμα το παγώνει
Που είναι η ζεστασιά της αγάπης;

Μήτε υπήρξε ποτές αγάπη και δεν ήταν απλά μία συγκάλυψη φόνου ανικανοποίητων πλασμάτων;

Τα συναισθήματα ορίζονται με πράξεις
Και αυτά που μέλουν για καλό με ευγενείς κινήσεις
Και αυτά που προσδοκούν το πάντα με αγκαλιές.

Για όλα αυτά δεν θέλω να έχω να κάνω με αέρηδες του παρελθόντος
Μα αν είσαι νότα του μετά
Να με αγαπάς...και να το λες χωρίς λόγια.

Οργισμένη μου θάλασσα

Και να πονάς, και να πονώ με τον πόνο τον δικό σου !
Γιατί δεν μπορώ να σου τον πάρω,μάτια μου !
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ το θέλω.

Εγώ είμαι ξύλο από ναυάγιο και εσύ το κύμα
που μια με διώχνεις στην κόλαση
και μια που με τραβάς στην αγκαλιά σου.

Και δεν θα κλέψω ποτέ αυτά τα χείλη
Και δεν θα γευτώ ποτέ αυτόν τον παράδεισο

Εγώ θα είμαι το ξύλο που σου κρατά παρέα ,οργισμένη μου θάλασσα
Ενώ εγώ λιώνω σιγά σιγά στα αλάτια σου
Με ένα μειδίαμα στα διψασμένα μου χείλη

Είναι ο φόβος του αμφίβολου που με κυριεύει
Είναι ο φόβος των μελλούμενων τρικυμιών

Και να γελάσεις, και να γελάσω μαζί σου και γω !
Γιατί δεν έχω λόγο να μη χαρώ για σένα,μάτια μου
Ούτε που ξέρεις πώς το θέλω
Πόσο πολύ σε θέλω

Αν ήμουν ένα ξωτικό.

Αν ήμουν ένα ξωτικό,θα ήμουν ένα διαταραγμένο ξωτικό.
Συνήθως με πολλά προβλήματα που θα προέρχονταν από τα εξωτερικά ερεθίσματα ακόμα και του ίδιου του περιβάλλοντος.

Θα ήμουν το πιο τρελαμένο από όλα τα ξωτικά. Το πιο γκρινιάρικο,το πιο αλαζονικό,το πιο υπεροπτικό.

Θα απολάμβανα ατελείωτο χρόνο ολομόναχο,ταξιδεύοντας κοντά σε καταρράκτες και καταπράσινες κοιλάδες,παρατηρώντας τους πανέμορφους μονόκερους μήπως και κάποιος θέλει να τους κάνει να κλάψουν..
 
Θα ήμουν ένα ξωτικό πολεμιστής! Ένα ξωτικό προστάτης !

Θα τόνιζα με όποιον τρόπο μπορούσα όλα τα αρνητικά στοιχεία, που θεωρούν οι άλλοι, ότι έχω. Έτσι θα με άφηναν στην ησυχία μου περισσότερο διάστημα.

Και αν κάποιος προσπαθούσε να με ενοχλήσει θα έκανα ένα ξόρκι στην Αρχαία Γλώσσα και θα με έχανε από τα μάτια του. Μετά θα έτρεχα. Θα έτρεχα μακριά με τα ψηλόλιγνα γυμνά πόδια μου και θα στεκόμουν εκεί..στο πιο ψηλό σημείο του καταρράκτη ακούγοντας τα νερά που αυτοκτονούν, ανοίγοντας τα χέρια μου σε ένα υπέροχο πρωινό. 

Χρώματα,Μουσική, Φως.

Πράγματα που μπορώ να απολαύσω και τώρα που δεν είμαι ξωτικό.

Δεν θα γράψω

Σήμερα δεν θα γράψω γιατί πονώ
Σήμερα δεν θα μάθεις τι κάνω γιατί έφυγες
Σήμερα δεν θα κλάψω.

Αν άλλαζα κάτι θα ήταν το τίποτα
Αν άλλαζα εσένα δεν θα ήμουν εγώ
Αν άλλαζα εμένα,ποιος ξέρει.

Επέστρεφα στην λογική και μου έβγαινε παράλογο
Επέστρεφα σε σένα και έχανα εμένα
Επέστρεφα για μένα και δεν με έβρισκα.

Σήμερα δεν είμαι εγώ που γράφω, είναι ο πόνος μου.

Λάμπα

                                                      
Και μέσα στης αβύσσου μου τη ζάλη
είδα φως και θάρρεψα πως ξημέρωσε.
Η λάμπα ήταν.Αυτή που έχω ξεχασμένη
να φωτίζει κάτι τις από την ύπαρξη μου.
Ηπατήθην .Από μία λάμπα.

Κάπου ανάμεσα στο όμορφο και στο υπέροχο.

Θέλω να σταματήσει ο χρόνος
Κάπου ανάμεσα στο όμορφο και στο υπέροχο.
Δεν θέλω να μετράνε τα λεπτά όταν σε έχω στην αγκαλιά μου.
Έτσι παγωμένο που θα βρεθεί το σύμπαν
μόνο εγώ και εσύ να αναπνέουμε τον καημό του έρωτα
δίχως να γνωρίζουμε πιο είναι το λάθος και το σωστό.
Να μπορώ να σε αγγίζω και να ξέρω
πως υπάρχουμε στα όνειρα σου
Πως ζεις με μας για μας.
Πέφτοντας η νύχτα
να ασημίζει το φεγγάρι
μέσα στη ψυχή σου
να καθρεφτίζει τη μορφή
τη δική σου και τη δική μου
Περιττή απο γήινες ενδυμασίες
Ενωμένοι
Δημιουργώντας ένα σώμα με δύο καρδιές.

Θέλω να φαντάζομαι. Άσε με να το κάνω. Μαζί σου.

Αυτό του σώματος το ακάλυπτο στήθος

Αυτό του σώματος το ακάλυπτο στήθος

με τα χέρια μου να πιάνουν φωτιά

και το πρόσωπο σου να παίρνει μορφές αλλιώτικες

είναι για μένα ο έρωτας που με στοιχειώνει

τα βράδια που η νύχτα ανάβει δυο αστέρια

και ο άνεμος χαϊδεύει την κουρτίνα

όπως τρεμοπαίζει η φλόγα των κεριών

βλέπω το σώμα σου να χορεύει

της ηδονής τραγούδι,μα δικό μου
και όταν τα μάτια σου βρουν για στόχο τους τα δικά μου
τότε είναι πολύ αργά να κλείσω την μουσική που μας μαγεύει
και αβοήθητος βουλιάζω στο σώμα το δικό σου που γίνεται δικό μου

Και σε ακούνε η νύχτα και όλα τα αστέρια

πως καλείς για το γλυκό ξημέρωμα

και σαν φωνάξουν τον ήλιο

έχεις ήδη κοιμηθεί.

Σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

Ποτέ δεν θα μάθεις

για τα δάκρυα που κύλισαν

Ποτέ δεν θα νιώσεις

πόσο πολύ σε αγάπησα

Γιατί απ' τις σκιές έμαθες

χρώμα να παίρνεις

Ξεγελώντας σε πως

έτσι ομορφαίνεις 

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

με εφήμερες αγάπες δεν την βγάζεις

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

να μάθω οφείλω να μην σ' αγαπώ

Αν θέλω στα σκαλοπάτια να μην με βρω

χωρίς πνοή για να σου πω πόσο σε θέλω

Γιατί έρωτα..δικέ μου έρωτα είσαι αλλού..

Και την καρδιά μου ματώνεις 

χωρίς να θυμώνεις που με βρίζω

γιατί σ' αγαπώ

Μα δεν με φρόντισες καθόλου

μέσα απ' του διαβόλου 

τις πύλες πως να βγω..

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

με εφήμερες αγάπες δεν την βγάζεις

Μα σε έναν κόσμο σαν κι αυτόν

να μάθω οφείλω να μην σ' αγαπώ

Αν θέλω στα σκαλοπάτια να μην με βρω

χωρίς πνοή για να σου πω πόσο σε θέλω

Γυμνός στην θάλασσα θα μπω

εσένα ψάχνοντας να βρω

έτσι που έγινα τρωτός

αγάπη δώσ' μου για να ζήσω...

Κατοχυρωμένα Πνευματικά Δικαιώματα .

Απαγορεύεται η  αντιγραφή  με οποιοδήποτε μέσο και τρόπο και η αναδημοσίευση των παρόντων στίχων εκτός της παρούσης τοποθεσίας χωρίς την άδεια του συντάκτη.

© 2011

FOLLOW THIS

Μην ξεχνάτε και το δεύτερο Blog μου =)
Κάντε με follow και εδώ http://doricdiamond.blogspot.com/ =)

Εγώ προτιμώ τον Κωστή!

Τα όνειρα είναι για να γκρεμίζονται ή να πραγματοποιούνται.
Εγώ δεν είχα όνειρα,μόνο ελπίδα και πίστη
Πίστη στην ψυχή και στην ομορφιά της
και στα ίδια τα δεινά της
Και ελπίδα είχα γι αυτούς τους άξεστους ότι θα μπορούσαν να δουν και αυτοί την Ψυχή.

Τι να περιμένει κανείς από τέτοιους ξιπασμένους;
Που χαίρετε η δική τους τιποτένια ψυχή να ανακοινώνουν μόνο ήττες!
Με την ίδια παγερή ρομποτική φωνή τους,φαντάζομαι,θα έδιναν τους επαίνους και τα βραβεία τους, στους άλλους τους λουλουδένιους, Δήθεν λάτρες της φύσης!

Και ουσία Μηδέν.

Αλλά εγώ θυμάμαι τους επιφανής μας,όπως χαίρονται να τους λένε, οικοδόμους
που με τόση μανία προσπαθούν τώρα να μιμηθούν κάποιες παιδιαρίστικες φιλοδοξίες έχοντας για βοηθό ανέκαθεν το χέρι και τα βιβλία του αγαπητού πατρός τους.

Ταύτη εστί η Δημιουργία;; Μίμησις ;; Ανόητης και υποσκάπτουσας κομπορρημοσύνης;;

Ζήστε με δαύτους λοιπόν! Εγώ προτιμώ τον δυναμισμό και το πείσμα ανθρώπου που τότε χλευάζατε και τώρα υμνείτε σαν ύψιστο οικοδόμο!

Το κλάμα της νεράιδας

"Αυτό το τραγούδι θα είχε νόημα αν έβρισκε κάποιο εσύ
Αυτό το εσύ υπάρχει , όμως χάθηκε μέσα στην μπόρα
Και αν τώρα όλα είναι σκοτεινά και μυρίζει χώμα
εγώ θυμάμαι ακόμα την ζεστή νότα του σώματός σου

Γιατί τότε ταξίδευα και έκανα όνειρα δικά μου
και αν δεν ζητούσα τίποτα ποθούσα παραπάνω
και αν τα χείλη μου δεν άγγιξαν ποτέ τα δικά σου
η καρδιά μου έσταζε από το όνομα σου

Και αυτό το τραγούδι δεν θα βρει ποτέ παρηγοριά
γιατί δεν υπάρχει μουσική να το πει
μήτε στίχος να το χρωματίσει"

(Αυτά τα λόγια λένε τα άκουσε κάποιος τυχαία,μια νεράιδα λέει τα έλεγε για ένα τραγούδι που δεν γράφτηκε ποτέ.Η μουσική όμως υπάρχει και ακούγεται τα ανοιξιάτικα βράδια,εκεί όπου έπεφταν τα δάκρυα της στα καταπράσινα φύλλα και από το αίμα της άνθιζαν ωραίες παπαρούνες.)

Αδρανής της ζωής θεατής [Διόρθωση 2η]

Και εκεί στέκω εγώ,
αδρανής της ζωής θεατής είμαι.
και βλέπω πολλά να περνούν
μα εγώ δεν πράττω
μόνο κοιτώ και περιμένω.

Και βλέπω την ζωή μου να φωνάζει,
εμένα να φωνάζει, υστερικά
πνίγεται στο βούρκο της μοναξιάς,
απροσδιόριστο το σκούρο γκρι φόρεμα της
μέσα στα θολά νερά.

Δεν την άφησε η ευτυχία
μήτε η αγάπη,ο έρωτας,η απόλαυση,
το χαμόγελο,το χαμόγελο..
Την άφησα εγώ,χωρίς να αποφασίσω αν το θέλω.
Και να την πάλι, σαλεύει νευρικά

Με αναγκάζουν να αφήνω
Με γεμίζουν ελπίδες να περιμένω
Ενώ γύρω μου αφήνουν την γύμνια
τον εξευτελισμό,την απανθρωπιά
να γδέρνουν το σήμερα.

Σήμερα,όπου η δουλειά αναπαύεται εν λανθανσμένω τόνω
και αρνούμαστε, αν και περνιόμαστε για σπουδασμένοι,
την αλήθεια που αποκαλύπτεται στην παραλήγουσα

Τολμούν ακόμα
να μιλούν για τους πατέρες μας
με τόση περηφάνια
Ντρέπομαι.
Όλος αυτός ο θαυμασμός μου
για τότε, μετατρέπετε μέσα μου
στον καθρέφτη της αλήθειας του σήμερα.

Έναν καθρέφτη που δύσκολα ξεχωρίζεις τα λουλούδια
που απεικονίζονται μέσα στην πλημμύρα των θραυσμάτων,
μαυρισμένων θρυψάλων που φρόντισαν αυτοί γι' αυτά.
Αυτοί.Αυτοί.Που θέλουν εμένα
αδρανής της ζωής θεατής να' μαι.

Μα δεν ξέρουν πόσο δυνατή είναι η θέληση των ανθρώπων για ζωή.
Τα ψέματα κάποτε τελειώνουν..
Και η αλήθεια σαν σε χάντρα παιζεί με το ξύλινο πάτωμα της αγανάκτησης.

Photo : "The Persistence of Memory" by Salvador Dali (1931)

Οδός ποίησης 17.[Διόρθωση 2η]

Εδώ σε αυτή την μικρή γωνιά, χωρίς να προσπαθώ να με βρουν
ξετυλίγω κάθε τι από εμένα και τυλίγω όποιον αρέσκεται να με βρίσκει σε αυτή τη γωνιά.

Κάθε φορά που ο χρόνος σταματά αυτή η γωνιά γεμίζει,
πλημμυρίζει άλλες σκέψεις,
μακρινές αλλά και από μέσα βγαλμένες.

'Αλλοι διαβαίνουν μπροστά Της αδιάφοροι,
και αυτοί καμιά εντύπωση δεν έχουν
Μερικοί εκπλήσσονται
και αυτοί τίποτε δεν γνωρίζουν
Ένας,δυο μονάχα..με κάνουν να χαμογελώ
και να συνεχίζω.

Και ενώ είμαι μόνος,μέσα μου βρίσκουν τον εαυτό τους πολλοί
μα προτιμούν και αυτοί σιωπηλά να σωπαίνουν.

Μυστήρια γωνιά στον κόσμο των βαρβάρων
Οδός ποίησης 17.

10.02.11

Έχεις κάτι το ξεχωριστό..που είναι όμορφο όμως
και με κάνει και ξεχνώ..

Η αλήθεια είναι πως όταν είσαι μαζί μου δεν θυμάμαι πως ξεχνώ
γιατί δεν με νοιάζει τίποτα από το παρελθόν
Όλα μοιάζουν ανακούφιση..

Χαμογελάω στην ιδέα ότι μόνο εσύ γνωρίζεις
τι καλά εννοώ..
εσύ..εσύ..

Που σε βρήκα και όμως ήσουν χαμένη
που με βρήκες και βρέθηκες και εσύ.

Με τρομάζουν όταν περνούν οι ώρες και δεν είσαι εδώ..
φοβάμαι πως με ξεχνάς..
Μα έρχεσαι πάλι ξανά και φέρνεις την χαρά στην ψυχή και την καρδιά μου.

Μείνε.

Της ανάμνησης το κλουβί

Αν είχα έναν κόσμο μόνο για 'μας θα σ' έκλινα εκεί μέσα να μην μπορεί να σε αγγίζει κανείς
Γιατί καρδιά μου ο κόσμος είναι σκληρός και γω πολύ μαλακή που άφησα να σε γδάρουν έτσι με τα νύχια τους.

Τους φοβάμαι μάτια μου όλους αυτούς..γιατί είδα την ζήλια στα μάτια τους και μετά είδα εμένα μόνη, γιαυτό θα σε έκλινα στον κόσμο μας..να μπορώ να σε φροντίζω μόνο εγώ και να 'σαι ευτυχισμένος εκεί μέσα.

Μα τα όμορφα πουλιά , χαίρεσαι να τα βλέπεις να πετούν ελεύθερα όπου θέλουν.
Δεν σου πάει η καρδιά να τα βλέπεις να μαραίνονται σε ένα κλουβί. Και εγώ αυτόν τον δρόμο ακολούθησα..της ελευθερίας και σε άφησα να πετάξεις μακριά..για όπου θες..

Και αν πίστεψα για μια στιγμή πως έμεινα μόνη..έκανα λάθος. Δεν μένεις πότε μόνος όταν δίνεις ελευθερία..γιατί τελικά πάντα εδώ είσαι και ας έφυγες

Να θυμάσαι όμως να προσέχεις στα ταξίδια σου..γιατί υπάρχουν κυνηγοί..που δεν διστάζουν..και δεν σέβονται..

Να θυμάσαι να προσέχεις..

..γιατί εγώ δεν μπορούσα να σε βλέπω σε κλουβί.

Αυτή είπε...

Ενώ εμείς μαθαίνουμε από τα λάθη,τα λάθη παραμένουν λάθη.Επομένως δεν πρέπει να λυπόμαστε όταν κάνουμε λάθη,αλλά αυτούς που είναι λάθη.

Ενώ παλιά οι λέξεις έπεφταν σαν κρύσταλλοι σε μάρμαρο

Ενώ παλιά οι λέξεις έπεφταν σαν κρύσταλλοι σε μάρμαρο
τώρα πια δεν υπάρχει ήχος..δεν υπάρχει φωνή.

Όταν κάτι φεύγει χωρίς να έχει ενδιαφερθεί καθόλου να μάθεις για τον ερχομό του
οι πράξεις κολλάνε σε έναν χρόνο που δεν μοιάζει με παρόν..παρελθόν..ή μέλλον..-

Θέλω τόσο πολύ να φωνάξω ,στάσου..μην φεύγεις.
Θέλω να κλάψω τόσο πολύ ώστε να μην ξανακλάψω ποτέ μου
Θέλω να γελάσω δυνατά αλλά αυτό μοιάζει τόσο μακρινό..

Μα μόνο αν μπορούσες να με ακούσεις ..να γυρνούσες..να μην έφευγες..
και δεν με νοιάζει κανένα μεταφορικό μέσο που σε παίρνει μακρυά
η ψυχή σου άγγελε μου..η ψυχή σου να μην έφευγε..

people feel it

people .. wait
i need a chance
or to be changed

people..listen
i need a motive
or to be moved

people..grab me
i need with
or to be without

people..look me
i need a point
or to be pointed out

people..wait
i need..
or i don't